Orta şekerli kahve Şiiri - Yüksel Nimet ...

Orta şekerli kahve

Senin durakların benim yolumun üzerindeydi
otobüslerin benim güzargahımdan geçerdi

seneler seneler öncesiydi

günlerden cumartesi
izlediğimiz savaş filmiydi siyah beyaz

bütün ışıklar sönüktü
gecenin bi vakti
kör karanlıkta
sana doğru yola çıktım

bu şehirden de kendimden de sana göç edecektim
çıktım yola sana geliyordum

ücra bir kasabanın ücra istasyonundan kalktı trenim
düdük sesi geceyi baştan sona yırttı
oysa ben

gizlenerek sessiz sedasız bu şehirden
ve kendimden kaçmak istiyordum
her köşesinde ne çok şey vardı senden
ve konakladığım kasabalarda ve köylerde

kelimeler de benimle birlikte çıktı yola
kendimden göçün ilk adımıydı bu
ilk yolculuğumdu sana

sana kendim diyorum
yapışık yaralı yüreklerimizle ben sendim
sense ben

kendimden göç ettim
kelimelere haber saldım göçmeden önce
dedimki
hece hece
her gece

orta şekerli kahvem
her ruh halinde göz rengi değişen
canıma
efendime

kulağına fısıldanırsa belki unutmazdın
seni ne çok sevdiğimi

artık cümlelerden de uzağım şimdi
iki kelime yetiyor seviyorum demeye
seni seviyorum

benim orta şekerli kahvem
uykuyu da yasakladım
uyku ne ki ne kelime
ve
haram ettim
haram olsun uyku bana
seninle birlikteliğimin saatlerini çalıyorum diye
suçlu ilân ettim kendimi

kendime kahrettim vazgeçtim benden
ahh kendim dedim

bir daha asla olmaz
beni benden vazgeçirdin
demek istemiştim

senden vazgeçer miyim hiç
çünkü senin adın kendim
canıım
efendim

inan
inan ki seni
hafsalanın almayacağı kadar çok seviyorum

yollarda telgrafın telleri vardı
kuşlar konmuştu
buz gibiydi hava
belki de kuşlar donmuştu

evlerin bacalarında duman
bu iyiydi herkes ölmemişti
bu dumanlar hayat belirtisiydi

akşam güneşiyle şehir yanıyordu
halâ savaş devam ediyormuş gibi
korku içindeydim

her evin ocak başına
ya da kor kor ateşleriyle mangal başına
seni oturtuyordum

ve orta şekerli kahve pişiriyordun bana
ani bir kararla tutup elini
hadi dedim kahve taşadursun

hadi gidelim

kavrayıp belinden göç ettik yeniden

göç ettik birlikte kendimle kendim
süzülüverdik gök yüzüne

kuşlar konmuştu telgrafın tellerine
bir göğe baktım
bir gözlerine
en maviydi senin gözlerin

hülyalardan ayrıldığımda
sinemanın en arka sıralarından birinde
ellerin elimdeydi

izlediğimiz siyah beyaz bir savaş filmiydi
göç üstüne
güç ve güçler üstüne

Yüksel Nimet Apel

2/Ekim/2012/Salı/Bodrum