Örselenmiş Kıyılarımın Kumları

İçimi içimden söküp, içime içimden bir yara bıraktım, adı aşk olan,
Ve ben en çok sende dinlendirdim örselenmiş kıyılarımın kumlarını.
Naftalin kokulu geçmişimin buğulu camlarında avuttum çocuk suretimi,
Ben en çok senli hayallerin bıçak arası dünlerinde kaldım.
Gitmek isteyip gidemediğim, bitirmek isteyip bitiremediğim bir anı oldu varlığın,
Kaçtım, kaçtıkça yakalandım sana.

Oysa çocukken ne de güzel saklanırdım,
Kimse bulamazdı beni, şimdi acılar hemen buluyor beni.
Ben mi saklanmayı unuttum, yoksa zaman içinde acılar mı kendini eğitti bilmeden,
Geçiyor yıllarım, bir yanım yıkık dökük, bir yanım hâlâ umutlu.
Tuvalimde kalan son renk pembeye inat, mavi bir şafak çiziyorum gözlerimin içine,
Solgun aynalardan suretimi alıp, gülüşlerimi yerleştiriyorum dudak kıvrımlarıma,
Sereserpe geçiriyorum adı sen olan bütün kelimeleri,
Sen dediğim acılar kanarken avuç içlerimde,
Benleri arıyor yorgun yüreğim.

Bir mum, bir umut, bir sen, bir ben,
Bir aşk daha doğuruyor çaresizliğim.
Unutmaya yüz tutmuş benliğimle hesaplaşmaya hazırlanıyor,
Üslupsuz sözlerim, dilimin öldürdüğünü yüreğimde yaşatamayacağımı biliyorum.
Sus diyorum, sus konuşma, susturuyorum adı sen olan her bir acıyı.
Erteliyorum imkânlı imkânsızlıklarımı,
Ve inkâr ediyorum içimdeki kabuk tutmayan yaralarımı.
Hani üç kere söyleyince biterdi acılar,
Üç bin kere de söylesem bitmiyor acılar,
Dinmiyor feryadım, kalbimin yankısı susmuyor.

Oysa ben istemedim ki ellerimdeki üvey bakışlarını,
Tüm samimiyetimle gelmiştim sana,
Şimdi arkası yarın bir acının tam da dünündeyim.
Az sonra kapım çalacak,
Ve takacaklar esaret halkalarını bileklerime.
Titrek ve yavaş olacak gidişim,
Ben son kez bile adını anamayacağım.
Hiç boğazında ekmek kaldı mı senin?
İşte sen, boğazımda kalan sözsün;
Ne tükürebiliyorum seni, ne de yutabiliyorum.

Dilimle dudağım arasında kuruyorum idam sehpanı,
Ve ben vuruyorum o sallanan sandalyeye son tekmeyi.
Ama merak ediyorum sevgili,
Değdi mi?
Bizi öldürdüğüne değdi mi?
08.09.2024 19:24