Ormanlar Yanarken, Yer ve Gök Ağlar

Ormanlar yanarken, yer ve gök ağlar
Alevin sesinde, figânlar çağlar
Hüzünler sel gibi, yüreği dağlar
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Her canlı kavrulur, bir küle döner
Enkazlar altında, ocaklar söner
Sanma ki acılar, pek kolay diner
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Börtü, böcek, kuşlar, nice hayvanlar
Körpecik yavrular, naçâr kalanlar
İmdâda bî-çâre, telef olanlar
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Doğanın tertemiz, yeşil örtüsü
Oksijen pınarı, gönül köprüsü
Vicdânsız insanlar, onun törpüsü
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Ağaçlar olmazsa, çöller oluşur
Her türlü felâket, seller oluşur
Kasırga hortumlar, yeller oluşur
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Toprakla suların, dokunan harcı
Ormanı korumak, insanlık borcu
Sevgiyle yükselir, kalplerin burcu
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Ormanlar vatanın, akciğerleri
Altınla yakutun, eşdeğerleri
Parayla ölçülmez, hiçbir yerleri
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey

Nesilden nesile, emânet onlar
Katleden her kimse, hıyânet onlar
Rant için koşanlar, mel’anet onlar
Ne kadar korkunçtur, âteş denen şey.

13 Ağustos 2019-Ankara