Orman Perisi Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Denizleri bilmezdim ben,
Sahilleri, midye kabuklarını,
Dalga seslerini,
Yosun kokusu hiç olmamıştı hayatımda mesela,

Gölleri bilirdim sâdece,
Etrafında uzun uzun yükselen,
Kavak ağaçlarının,
Salkım söğütlerin olduğu,
Hani bir ucundan diğer ucuna
Bir taş atımlık mesafede olan gölleri.

Dereler, ırmaklar,
Ve o' göz alıcı yeşilliğin arasında
Şırıl şırıl akan çaylar,
Zaman duruyordu adeta,
Mutlu isen çok mutlusun, üzgün isen çok üzgün,
Her ikiside bir ömür uzunluğunda,
Bir yıl gibi geçiyordu sanki aylar.

Ve sen'
Bir orman perisi gibi
Çıktığında karşıma,
Herşey birden bire değişivermişti artık,
Sanki gecem gündüz,
Gündüzüm gece oluyordu,
Bazen bir çölde zannediyordum kendimi,
Bazen bir vaha'nın tam ortasında.

Usul usul büyüdüğümün farkına varıyordum artık,
Herşeyin bir zamanı olduğunu öğrenmiştim,
Mevsimlerin, soğuğun sıcağın, karın kışın,
Çiçeğin baharın, yağmurun yağışın,

Daha doğrusu,
Beklemeyi öğrenmiştim artık,
Birilerini beklemeyi,
Birşeyleri beklemeyi,
Ve çok zor da olsa sabretmeyi öğrenmiştim,
Bir beklenti içinde olmadan beklemek,
Daha az can yakıyordu çünkü,

Ama seni beklemek çok zor'du,
Ne yağmurdan sonra geliyordun toprak kokusu gibi,
Ne'de kışın sonunda kardelen misali,
Ne gecenin sonunda güneş gibi,
Ne'de bekleyişlerin özlemlerin hasretlerin gözlerde oluşturduğu bir yaş gibi.

Ne zaman, nerede nasıl karşıma çıkacağın hiç belli olmuyordu,
Dedim ya,
Bir orman perisi işte,
Ummadığım bir anda ortaya çıkıp,
Ummadığım bir anda gözden kayboluyordun,
Sihirli tozlar serpiştirip üzerime,
Beni şekilden şekile sokuyordun,

Şimdilerde, iyiden iyiye görünmez oldun artık,
Ya sen, Gerçekten yoktun
Ben seni var zannettim,
Ya'da ,
Ya'da, sana ve
Masallara olan inancımı
Çoktan kaybettim.

FEVZİ EMİR YILMAZ