Orman köylüsü Şiiri - A. Yüksel Şanlıer

Yemez yedirir,kendini sevdirir,
Misafir diye,koç bile kestirir,
Orman içinde,ormanla baş başa,
Mutlu yaşar da,fidan yetiştirir.

Orman köylüsü,halkın en dürüstü,
Cefa çeker de,dikilmezdi büstü,
Derdi pek çoktur,dinleyeni yoktur,
Dağ başlarında,sanki birer süstü.

Aç sefil gezer,işi ağaç biçer,
Ağaç keserken,yaşlısını seçer,
Çok zordur işi, güçlüdür her kişi,
Yaşlı ağacı, golasarla biçer.

Azığı pestil,bal börek arama,
Gelinlik kızlar,yapardır kapama,
İçindeki,kuru keş ve soğan,
Elbisesi var,her bir yeri yama.

Sakın hor görme,evi ağaç örme,
Bir bahçesi var,çiçek dolu görme,
Önünde talvar, giydiği al şalvar,
Genç kızlarının,saçları var örme.

Orman köylüsü,çekse de hep cefa,
Kaderi belli,yazılmış bir defa,
Dağ başlarıdır,doğduğu yer ora,
Orman da olsa,yine sürer sefa.