Orman kanunu Şiiri - Tolga Sönmez

Sığınma vaktidir,sadeliğin dingin limanına.
Alazlar tutuştuğu gün güneşin yüzü bulanıktı,
Farkedemedim gökyüzünün saf mavisindeki ateşi.
Kısık sesle konuşuyordu doğa,
Kaybetme korkusuyla bedenindeki cevheri.
Anlayamadım.

Kayalıklarda hayta tutundu kır çiçekleri,
Her savaş yeniden doğumuydu binbir mahlukatın.
Hepimizin toplamı bir etmezken
Tekbaşına kafatuttu tutundu tabiat.
Bazen asıllarıyla yüzleşemiyor insanlık,
Veda vakti yaklaşırken anne sevecenliğinde evet.
Geç kalınmış sevgilerin,
Korunaklı yerlerin dingin yalanından tiksindim.

Kirlenmişliğimizle alabilidğince kirlettik zaten,
Belki kurtulur diyemeyeceğimiz kadar yakın son.
Vahşi tutkularla tüketirken her beden,
Sesini kaybetmiş uğultuyum işte ben.
Doruk okadar yüksek ve erişilmez,
Sebep yaşamak hevesi,
Uzayıp giden yolların bağlandığı dağ köyleri
Kazancı kendine yetersiz bir serüven.

Saygınlığıda kalmayacaktı insanoğlunun,hatrı olmasa
Verandasında torununu seven,
Elleri nasırlı ihtiyar köylünün.

Yaşıyoruz vesselam,
Binbir umut ve beklentiyle,
Ormanlık yaşamlarımızda kanunu güçlüden yana.