Orman Kanunları Değil Derdim

Tamam!
lafım yok renklerin farklılıklarına...
hatta bütün bu orman kanunlarına,
güçlünün güçsüzü yiğerek yaşamını sürdürmesine...

hayat tümüyle bir oyun,
koca bir tiyatro... biliyorum.
buna karşı gelecek güç kimsede yok
bende niye olsun? ..

ancak benim tepkim
saldırganlığım, agresif suratım
ne bu ormana, ne güçlü ile güçsüz arasındaki dengeye,
ne de zaman zaman öne çıkıp
zaman zaman geri plana akan renk tonlarına...
benim tepkim;
bütün bu kuralına göre oynanan oyunların koskoca sahnesinde,
raconlu-raconsuz
doğrucu-yalancı
güzel-çirkin bütün oyuncular arasında bazılarının
bile bile tipsizliğe, şekilsizliğe
ve kabalığa sapmalarına,
bu vahşi ormanı bile kirletmelerine! ..

yoksa
ormanda 1 güçlü, bir gün içinde 10 tane güçsüzü alt etmiş.
güçsüz saygısızlık yaptı diye
gözdağı vermek için onun ipini çekmiş.
raconlar hayata hükmetmeye başlamış.
hepsinin arasından hala sanat,
güneş ışığı ile buluşabilmek için
çabalar harcamış
az temsilcisi kalmış
derdim değil...

hepsi olacak; doğaldır.
burası umdukları yer değil ki aydınlıktakilerin? ..
burası karma bir sahne;
unutmamak lazım! ..
yaşıyorsak bu ormanda
herşeyi de kabul ederim, sakınmam bile! ..
bağırırım, çağırırım duruma göre; o ayrı...

bunların hiçbiriyle derdim yok zaten!
benim derdim;
güzel veya çirkin bütün oyuncular arasında bazılarının
bile bile tipsizliğe, şekilsizliğe
ve kabalığa sapmaları...
ve bunu insanın gözlerinin içine baka baka yapmaları...

bu vahşi ormanın bile bir düzeni vardır;
en azından buna uyulmalı...

(Aralık 2006)