Orman Şiiri - Sabri Özcan

Tövbeye durdu ağaçlar
Yapraklar düşerken dal uçlarından
Bir büyük sabra soyundu ağaçlar
Sular kururken damarlarında

Böylece kıyama durdu ağaçlar
Avuç avuç niyazda kollar
Sevgili rengiyle bürüsün diye
Baharı gözlüyor sipsivri dallar

Kar yağdıkça dal eğilecektir
Belki birkaç kanat kol kırılacaktır
Şimşekler çakacak yıldırımlar inecek
Yönsüz fırtınalar elbet dinecek

Buz tutmuş zeminde durulmaz belki
Zeminin altında kaynayan bahar
Yaprak yaprak çiçek çiçek fışkıracak
Ceylanlar aslanlar yine haykıracak

Süpürünce günah yapraklarını rüzgar
İnsanlığın çöpleri derdest olacak! ...
Bin pişmanlık cehenneminde yanacak
Arkaik günahlar sanal hayatlar

Öyleyse gelecek baharı bekle
Ey ulu çınar ey selvi sen de
Yeşil çimenlerde açılmış bahar
Bizi bekliyor sabret ve yaşa! .....

Bir kara kışta yazılmış kader
Kar bize ne der buz bize ne der
Yanar sabrımızda hummalı keder
Göğsünü yağmurla yakan erleriz

Alevler tutuşmuş dev bir ormanız
Gah bir celladız gah bir kurbanız
Elele tutuşmuş yanan ruhlarız
Bu cehennem birgün güle dönecek