Başını kaldırdı ve göğe baktı o çocuk.
Kara karaydı gözleri, zeytin gibi her sofraya oturdu, her sabah.
Boş bir kını vardı, ve ne ki gönlünde kini vardı,
Kılıcını kendi yaptı, kesmeyi düşledi.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var