Orhun'un Yiğidi Şiiri - Evren Özcan

Başını kaldırdı ve göğe baktı o çocuk.

Kara karaydı gözleri, zeytin gibi her sofraya oturdu, her sabah.

Boş bir kını vardı, ve ne ki gönlünde kini vardı,

Kılıcını kendi yaptı, kesmeyi düşledi.

Kavuştu da bir gün hayallerine,

Nice fethetti toprakları, nice canı sökün ettirdi.

Gel gör ki, ak düşünce sakallarına, avuçlarıyla yüzleşti.

Zerresi yoktu ellerinde duanın, kandan başka hiçlik kalmıştı.

Gözleri önündeki koca manzarayı değil, geçmişini görüyordu sürekli.

Geçtiği ovalar, obalar, dereler, tepeler,

Masal kitaplarına girmişti, öyküleri yazılıyordu.

Kulaktan kulağa anlatıyorlardı, onu.

Atının eğerinden bile af dilemek istiyordu şimdi,

Elleri titriyordu, bir avuç dua yoktu içlerinde.

Okum! dedi, kendi kendine.

Hatırladığı son yüzü, yedi yaşındaykenki haliydi.

Annesi hala yaşıyordu, ama yollar uzaktı,

Farkına yeni varıyordu, kını boştu çünkü,

Kesmesin istiyordu, kimseleri annesi.

Belki de mecburdu,

Yürümeli, ilerlemeliydi.

Şahlanışları ne de güzeldi koyu kahverengi parlak tüylü atının.

Ancak yetmiyordu artık, atı da yoktu.

Olduğu yere çöktü, tir tir titriyordu.

Toprağı avuçlamak istedi, toprak da yoktu artık.

Üzerine atılacak bir avuç toprak yoktu.

“Üstte gök basmasa, altta yer delinmese, töreni kim bozabilecekti?”