İstanbul’da
Boğaziçinde
tarifsiz kederler içinde
bir garip Orhan Veli vardı.
Ankara’da
talihsiz bir çukurda
tarifsiz acılar içinde can verdi.
O çukuru kazan eller
elbetteki üzüldüler benim kadar
ama neylesin ki Orhan Veli,
Rumeli hisarından uzakta
ekmek kavgasındaydı...
Beyzadeler,
onu ne andılar
ne de anladılar.
Onca yıl geçti aradan
ne Veliler geçti İstanbul’dan
ama,
ne aşkı
ne İstanbul’u
onun gibi yazamadılar.
Ben,
Ankaranın çukurlarından
nefret ettim
suçluluğunu duydum içimde.
Bu kenti,
narin bir kelebeği
kalın kıllı parkmaklarıyla ezen
bir katile benzettim.
Ne yazık ki,
Velinin oğlu
Orhan Veli,
vatan, millet, hürriyet türküleriyle
çağlayan çarpan yüreğinden
artık çok uzaklarda...
Kayıt Tarihi : 23.4.2008 17:45:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)