Sokaktayım.
Elimde kandil, yol karanlık.
Sokak dediğim kamburum bir yol
Görünmez sislerin ardında, sallanan bir kol.
Sırtıma yüklenmiş vakit denilen melun
Güllerimin dikenlerine çiğ düşmüş,
Sevsem nazlı, koparsam kızgın,
Koklasam, yaprak döker.
Karanfillerimin boynu bükük,
Papatyalarım yavru tomurcuk,
Pencerelerimin kıyısı açık.
Ben hayata,
Tam 18 yaşında başladım.
Körpe ümitlerimle hırpalandım,
Avucumda kalmış, közde yüreğim.
Gözlerimin çapaklarıydı bana
İçimde bir çocuk ağlıyor
Rüyalarımda gördüğüm,
Koşsam belki yakalayacağım
Belki soracağım, gözyaşlarını
Ama ayaklarım, çok yorgun.
Bilakis umutlarımla yarışır gibiler.
Doruklarıma tırmanmış, ceylansın
Ben, avına teslim olan bir avcı.
Öyle güzelsin, öyle heyacanlıyım.
Uçurumlarından düşmüşüm gönlüne
Her yanım ruh-u revan içinde.
1
İçimde yine bir başkaldırış
Belki de bu geçen zamana aldırış
Rüyalar, uykusuz geceden çalınmış
Elime dokunan ellerin bende kalmış
Soğuk hava, dışarı çıkmış umut denilen çocuk,
Ayaklarında eskilerden kara bir lastik,
Çiğ damlası düşmüş tam burnunun üzerinde,
Toprak; ufalanınca zerre olur.
Alırsın su katarsın, kerpiçten ev olur.
Ateşe bırakırsın yanar, çanak olur.
Güneş görür, bitkilere can olur.
Şehadet edersin, battaniyen olur.
Bu günlerde...
Damlalar akar, şakaklarımdan usulca elmacık kemiklerime
Ayakkabılarımın altı aşınmış ömür sermayem
Ellerim terli, yüreğim korkak bu günlerimde
Sırtımda ki heybeyle giderim kaldırım köşelerinden
Sokakların yabancılığı üzerime sinmiş bir toz bulutu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!