Oraklar Bilerken Ellerinde Bereketlenen ...

Sevgili Anam...
Ne gün vark ki sepserin dereleri suyun devresinden yukarı
Kıldan ince köprülerin kimse geçemez sanıp halbu ki ne büyük aldandığı
Hele beni dilemiş bulunmuşum da mutlaka şura bura denen köhneye
Süre süre bir yalancı kandilin fersizliğine kastım neydiyse zahar
Şuncacık aklımla gün kuzgun, zaman avara, kızgın korları haram meyvadan
Kucağına düştüğümden beri keremdir gönlüm, kendini belle ki divane sanır
Burcuna erişilmez hangi dağ kuytusu bilmem.. Yemin olsun bilmem..!
Tuttuğum bütün seni sapan yolları
Sis çöken yamaçları senin yüreğin kadar ehvamlarda duman dumana
En az iklbahar erkencelerinin çağlaya imrendiği engir şarmaşık
Oraklar bilerken ellerinde bereketlenen hayat denen toprak
Asma tavanlarında yağmurlaşan göğün herbir yakası ibrişin ipek
Ne çok ta gözlerine benziyordu deli dolu çağlayan nehirler
Ve bana
Yaşam boyu dörtbir diyardan topladığım çakıl taşlarının
Pırıl pırıl senin ırmaklarından tiryakice yıkandığı
Dup duru gözpınarlarının beni hasrete koyan şifasında
Nice huysuz zamanları yüzyıllandıran
Usanmadım işte hala yılmadım..
Eğer hala haylaz bir rüzgar gibi dolanıp çevrilip, hazan yorgunu zülfünden öpercesine
Dile gelir de bütün sessizlikler, güzelin güzeline suskun aynaları fısıldarsa
Bu yaşıma geldiğim ve bir baltaya yahut bir çöpün bile sahibi olamadığımın
Güzel aman..Burçak tarlalarının bozkır toprağına zümrüt çiçekleri bağlayan gelini
Seni.. çoktan korukları kendini aşka veren aalacalarla üzümleşen
Bilirmisin ki? Sendeydi ilkin bahar bütün delicelere sökülmüş gönlüyle
Sendeydi beni bahçesinde çocuklaştıran ve solmayan bahçe
Ki dengine dünyayı da versen senin ayağının tozudur diye avunmama
İnan..Doydum
Kandım dersem
Külliyen yalandır..İnanmayasın.

Seyfi Karaca.............Nisan / 10