Öpse de ağrıtır Şiiri - Hamiş Acar

ben aldım iç sesimi bi kenara bıraktım

bir ormanın gizine yürüdüm

biz artık
birbirimize bir şey demeyelim
konuşursak bileceğiz
konuşursan bileceğim
içimizde birbirimize yer kalmadığını
bende aldım iç sesimi bi ormana bıraktım

ben bir sokağın ortasına baktım
sokağın ortasına asılı paslanıp duran pencere gibi
müzik ve ruh hepsi kayboluyoru kalabalıkların telaşında
çok baktım
bir çocuk ayakkabısını bağlıyordu sokağa inmek için
bir kadın saatine bakıyordu bir an  önce gitmek için
bu sokak denize inmiyordu artık

yağmurluydu bu şehir
hüzünlü müydü bu şehir
ne bulsa yutan
bende gözlerimi sokağın ortasına bıraktım

bitmeyen gitme istekleri ile
elim ayağım durmadan onu arıyordu

inan ki ayağımda ayakkabıyı
sırtımda güneşi bile hissetmiyordum

öylesine kayboluyorlar benden
acemice sağa sola çarpıp geri dönüyorlar
bende aldım elimi kolumu çaresizce bağladım

ellerim ayaklarım kesilesi ce

sanki elektrik arızası
sanki kontak arızası
sanki yürek sızısı

yapıp yapamayacaklarımın arasında yapabildiklerim vardı
yaptıklarımın arasında ise birdaha asla yapmayacaklarım var

yağmurlardan bulutlardan anılardan kalbimi yönetmeyi öğrenememiştim
aklım bir defa inanıyorsa o na
kalbim bin defa kanıyordu

ben onda kendi sonumu görüyor biliyorum artık
zaten alıngan bir çocuktur kalbim
bundan böyle öpse de ağrıtır
dokunsa da incitir

hatırlayınca anladım

ne çok şey unutur olmuşum
ne çok şey varmış hayatımda

ve ne çok şey yokmuş hayatımda

bakınca anladım

senin
sonsuza kadar bekletebileceğin bir kalbim yok ki benim
ölüp giderim şurda en fazla üç beşgün sonra
kendine sen durmadan masallar uydurma

sokak ortasına asılı paslanıp duran bir pencere gibiyim

bir gökyüzü içini bana ne diye açsın

bende aldım iç sesimi bir kenara bıraktım