Opia Şiiri - Furkan Sürmeli

İstanbul'da bir evde...
Yanındayım seni özlüyorum.
Yanımda olman bir şeyi değiştirmez.
Yüzünü izliyorum, ellerini özlüyorum.

Ellerini tutuyorum, saçlarını özlüyorum.
Saçlarını kokluyorum; saçların burnumda.
Saçların bir yana boynun da burda.
Boynunda bir Füsun, öpüyorum etkisi uzun.

Derken dudakların ağzımın kenarında
Ağzını ağzıma değdiriyorum.
Dudakların dudaklarımda...
Dudaklar bu sefer başka Füsun.
Alamıyorum kendimi etkisi çok uzun.

Sağ elim saçlarında, sol elim boynunda.
Kalbim kalbini öpüyor.
Duygular yoğun özlemim dinmiyor.
İlişkimizin çiçeği burnunda.

Çiçek soluyor, sen gidiyorsun.
Artık ellerim boşta dudaklarım kuru.
Aklım sende sen başka yerdesin.
Ben yine İstanbul'da bir evde...

İstanbul'da bir evde.
Odamda seni düşünüyorum.
İstanbul'da olmam birşeyi değiştirmez.
Odamda seni düşünüyorum.

Seni düşünmek her şeyi değiştirir.
Bugün gördüğüm güzel kızın gülüşünü de.
Sen yapar, sana benzer, senden olur.
Seni düşündürür, seni anımsatır, seni hatırlatır.

Bugün gördüğüm güzel kız bir şeyi değiştirmedi.
Ben zaten seni her zaman hatırlıyorum istemsizce.
Seni hatırlamak bir şeyi değiştirmiyor.
Sen yine yoksun, ben senden yoksun.
Hiçbir şeyi değiştirmeyen İstanbul'da odamda.

Yok olman kalbimin zikrini değiştirmeyecek.
Kalbimin zikri beynimin fikriyle uyuşmuyor.
Bu da bir şeyi değiştirmiyor.
O hep seni düşünüyor, sana benzetiyor.
Seni hatırlıyor istemsizce değişmeden.