Öp Beni Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Gecenin karanlığında,
Aşkına tutuşan yanan,
İnleyen bir nağmeydim.
Gitarın o demli sesinde can veriyordu
Dudaklarıma öbeklenen acilar.
Umut cicekleri deriyor du kimsesiz yorgun ellerim.

Parmaklarımın arasından kayan melodiler,
Düşüyor sonra tuzla buz oluyor du,
Tıpkı umutlarım gibi.
Oysa maviydi umutlarım masmavi,
Siyahi acıların gölgesinde kalmasaydı.
Öpte geçsinlik acılarım vardı, çocukluğumdan kalan.

Şimdi ise tüm çocuk yanımdan sıyrılmış bir ben var bana bile yabancı.
Sokağın kaldırım taşlarına gelin ettiğim gözyaşlarım sancılı.
Damla damla yağan yağmurun serinliğinde,
Geceyi yırtan bir çığlıktı hatıralar.

Ben ne ara büyüdüm,
Ne ara büyüdü acılarım bile demeden,
Derme çatma bir dünyanın içinde,
Civi olmaya çalışıyordum,
Güçsüz kanatlarima inat.
Hıncahınç bir acının faili meçhul kadavrasi değilmişim gibi.
Şimdi toza toprağa bulanan ellerimi,
Bir yarabantının garantisine bile bırakmanın çok lüks olduğu bir hayatı yaşıyorum,
Ve yine yama tutmuyor yüreğim.
Çocukken annem öperdi geçer di acılarım.
Şimdi öpsende geçmiyor annem!
Sen öp Azrail belki geçer acılarım...
Öp beni!!!
16.04.2024 09:03