Onur Destanı Şiiri - Muammer Karadeniz

Kefensiz yatan Anteplilere…

Varlığını, gençliğini emanet edip Hüda’ya
Vatan, bayrak, namus üstüne and içtiler
Günü, aydınlığı, huzuru, yok bilip
Hürriyet aşkına ölümü seçtiler…

Gökler yarıldı, kanlı gömleği kefen biçtiler
Mermisiz, cephanesiz, imanla dövüştüler.
Mezar, abide, taht istemeden
Şehadet şerbetinden kana kana içerek,
Göğün göğsüne onurla yükseldiler …

Açlık-yokluk, çaresizlik sonu değil herşeyin
Onurlu yaşayabilmek için yarını
İnançla savundular şehri.
Hepsini toplasan bir avuç milis
İhtişamlı Fransız askeri(!) yol istermiş…
Var mıydı çiçeklerle karşılayıp buyur etmek,
Gül bahçesine girmek öyle kolay mıydı?
Elini sallayarak girilecek yer miydi Antep?

Şehit kanıyla sulanmadıkça bu toprak,
Güneş bile utanırdı güler yüzle doğmaktan.
Kahrından yarılmadıkça bağrı,
Fransız potini basabilir miydi sokaklarına,
Kadını-erkeği, yaşlısı-genci ölmedikçe bir bir
Heybetli Kalesine işgal bayrağı çekilebilir miydi Antep’in?

Hiç biri olamazdı.
Ne içerdeki hain işbirlikçiler,
Ne de yedi düvelin topu, tankı, tüfeği
Kahraman Anteplinin iman dolu göğsünde sönmedikçe bu ateş
Girilemezdi bu şehre.
Binlerce gazi olunmadan, binlerce şehit verilmeden,
Teslim alınır mıydı Antep?
Alınmazdı elbet, alınamaz bu şehir …

Barış için gelmişler,
Peeh…
Dünya bilirken Afrika’yı nasıl sömürdüğünüzü,
Bir Şahin mi bilmeyecekti,
Bir Karayılan mı duymayacaktı,
Bir Şehitkâmil mi görmeyecekti,
Sırtlanı bile utandıran insanlığınızı?

Topyekûn bir yürek oldu Antepliler
Altın harflerle yazarken kurtuluş destanını
Hürriyet uğrunda nasıl ölüneceğini
Tüm insanlığa öğretti Gaziantepliler...