Onur Değil Omuz Verdim Aşkıma

Sen asırlar öncesinden gelen süvari!
Atının ayağında bin yıllık sevdaları taşıdın bugüne.
Ben yağmur sularıyla oluşan gölet!
Ulaşmaya çalıştım atın mahmuzuna,
Bir akşam üzeri gözlerin düştü yadıma,
Arşınladı kanımı ateş düştü damarlarıma,
Aşk ölümcül bir mikrop gibi doluştu hücrelerime,
İrin bir yol buldu kendine; dokunsam sökülecek,
Kaşıyamadım ellerim yetişmedi sırtımdaki şark çıbanına,
Yol veremedim irine.
Sen cennetin yasak meyvesi!
Daha elimi atmadan dalına,
Yedi yıl köle oldum na haram muradıma.
Sen eremediğim;
Hayal dünyamın gökyüzü,
Gönül evimin direkleri,
Yüreğimin yedi iklimi,
Düşüncelerimin coğrafyası...
Gözlerimdeki hüzün denizinde umuda ağ atmıştım,
İnanmıştım her insanın bir hikayesi olduğuna,
Ve her insanın o hikayede yazılmamış son bir hamlesi bulunduğuna.
Çırak oldum hayatın ustalığında,
acıdan ve aşktan başka hiçbir şey öğretmedi bana,
Önümü değil, ölümü gösterdi eline geçirdiği her fırsatta.
Bilemedim; cümleler mi elimi yaktı, ellerim mi harfleri kanattı?
Dur diyemedim ömrümün can kaybına,
Yılmadım, onur değil omuz verip aşkıma,
Yürüdüm vuslatıma!

Nimet ÖNER
18/04/2014