Onsuz da Yaşarsın Şiiri - Yasemin Tuğba ...

Dağların ardından, uykuya dalarken güneş
Akşamın soğukluğu çöker; karanlığa eş.
Serçeler uçarken günün son ışıklarında,
Bülbülün zayıf yüreğine düşer bir ateş...

Akşam, karanlık ve bülbül asla ayrılmazdı,
Bülbül öyküsünü karanlığa anlatırdı.
O ağladığında; akşam, yağmur yağdırırdı,
Karanlık öfkelenir, yıldızları kovardı...

İkisi de fazla bağlanmıştı o bülbüle,
Yaratandan çok sevdiler onu; bile bile.
Bıraktılar inanmayı ölüm gerçeğine,
Ve her gün, yalan söylediler kendilerine...

Bülbül son şarkısıyla, göçtü gitti dünyadan
Karanlık ve akşam yorgun düştü ağlamaktan.
Akşam suskunlaştı, kalmadı ruhunda derman
Karanlık, matem örtüsüne büründü; yastan...

Şimdi, sadece kışın hava erken kararır.
Yaz günlerinde; karanlık, geceye saklanır.
Çünkü akşamı görmek, bülbülü anımsatır,
Yaralanan kalbi onu derinden ağlatır...

Bülbül yüreklerinde adeta taht kurmuştu,
Karanlık ve akşam, acıyla behbaht olmuştu.
Yalnızlığın kuyusuna düşünce aniden,
Suya hasret kalan bir çiçek gibi solmuştu...

Mevlana'nın şiirinde de vardır ya hani;
"Allah der ki:'Kimi benden daha çok seversen,
Onu senden alırım, onsuz da yaşatırım."
Ve yıllar geçer kurur dalların gölge veren...

Dalların kurudukça kaçamazsın güneşten,
Uzaklaşamazsın yakıp kavuran ateşten.
Dünya garip! Olmaz dediğin ne varsa olur!
Gün gelir, ayrılırsın çok sevdiğin yârinden...

İşte o zaman, acıyla dolup taşar heyben,
Herkes gider yanından;tek dostun olur gölgen.
Sabrın incecik ipleri kopacak sanırsın,
Heybeni taşıyan gücüne şaşar, kalırsın...

Sabırdır! Huzuru bulacağın kıyıların,
Hoşgörüdür, kıyıya çarpan berrak suların.
İsyan etme! Şükret haline. Budur imtihanın,
Beklemediğin an; dağılıverir hayatın...

İnsanı anlatır şiirimdeki hikaye,
Aslında toplumu işledim her bir dizeye.
Aldanmayın! Aşkı gelip geçici bülbüle,
Dileğim, kavuşmaktır en gerçek sevgiliye...

14’lü hece ölçüsü kullanılmıştır.

İnsanlar hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar ve hiç yaşamamış gibi ölürler. (Platon)