Önsöz Xxı. Sonsözü Çürüten Eriyik

Bir yüz vardı eskiden
Binlerce İstanbul dehlizinden uzak
Bir el vardı babasının elinde
Boğaziçi köprüsüydü salıncak
Bir keder vardı hep
Fütursuzca dolaşırdı onu büyütmek için
İstanbul sokaklarına atılmış çocuktu belki yüreği

Martılar martılar
Gözümde tüneyen bir seyirsin hala
Babamın ninnisiydi ellerin
Ellerime kurmadın tuzak
Aynı iklimden üşüdük
Dudakların ne sıcak

İstanbul koktun burnuma
-eski günlük gibi
İstanbul İstanbul geldin bana
-tıpkı kendim gibi

Hayatın ‘biz kıyısı’nda durmadık hiç seninle
Ürkekliğimiz bundandır
bundandır belki Mucize!