Önsöz Şiiri - Abdullah İnaler

bazen düşüncelere direnir kelimeler bir araya gelmek, anlatabilmek için bir şeyler yazmışsın, karalamışsın bakmışsın ortaya bir şeyler çıkmış ya da hiçbir şey olan kelimelerle dolan sayfalara olmuş

amaç hep yazılara dönüşmekse düşünceler şiir mi öncelikli, şarkıların notaları mı bu kararsızlık sarartıyordu sayfaları bir senfoni gibiydi aradaki tartışmalar neyse uzlaştılar bir köşede. sözleri değişip duran karalamaların içinde müzik de direndi kendince bu değişimlere oysa silgi tepesindeydi her zaman bir o yana bir bu yana her şey sil baştan

1965’li yıllardı kalemi eline aldı düşünceler yazdı eğri büğrü beyaz deftere ama dimdik kaldı kuşkular yazdı kaldı bir kenarda sarardı bekleye bekleye sayfalar ama kimse dokunamadı o dimdik düşüncelere direndi hep zamanının akışına sanki herkes ters geldi benim gidişe çarptı durdum hep duvarlara “eğil be adam dedi kimi, öyle geç’’ olmadı, ne beden, ne gönül eğildi

yaşamımdaki kavşaklarda tercihler hep o direncinin çizdiği yol oldu. doğru mu yanlış mı demedi zamanın akışına bıraktım tüm olanı

şiir oldum aktım, sevda olup yaktım insan oldum çektim ezim ezim ezilse de taşın altında elim. bir yerde bir yanlış var dedim. yaşadıklarımız bize hak değil

ya çocuklar onlar layık mıydı bıraktıklarımıza. onların ne günahı ne yazılamayan şiirlerin günahı ne salt şiirlere, şarkılara mı sıkışmalıydı doğan güneşi ışıkları

bu yazılanlar şiir desem değil, şarkı desem değil sadece yaşananlar var. sevdalar, umutlar ve hayaller ben yazdım oldu. oldu mu, kararsızım