Onlar ki havada kuş . Şiiri - Cevat Çeştepe

Saymak aklıma bile gelmedi ki kaç kişi olduklarını ama biliyorum sayılamayacak kadar çoktular… Kimliklerinde ne yazıyordu., bakmadım ama hepsi kadın., hepsi erkek., çocuk., genç ve yaşlıydılar…

Her biri aynı yöne bakarak., mesela bir taş atsa oturduğu yerden denize diye düşününce.,
dalga-dalga aynı sonsuza ulaşırdı suda halkalar… Matematik bir yana., sonuç kelebek kanadı gibi doğal bir simetri… Çünkü hepsi aynı denizin kıyısında ve aynı güneşin altındaydılar…

Ve hepsi kadın., hepsi erkek., çocuk., genç ve yaşlıydılar ve gün geldi birdenbire ve beraberce oturdukları koltuklardan ayağa kalktılar… Yürüyüp geçtiler önlerine çekilmiş siyah perdenin arkasına… Önce müthiş bir aydınlık gözlerini aldı ama kırpmadılar… Ve sonra denizin ilk dalgası ayaklarını ıslattı., şaşırmadılar…

Yerlerde üstüne güneş düşen çakıl taşları inci tanesi gibi parlıyordu… Ellerine birer taş aldılar ve denize fırlattılar…

İşte hepsinin adına dalga-dalga birer halka., halay gibi., türkü gibi yayılmaya başlamıştı sonsuzluğa… Birbirlerine baktılar., gülümsediler ve kol-kola girdiler... Topyekun yarın oldular., topyekun insanlık oldular...
. . ,
Bu arada boşaltılan siyah perdenin arkasından bir ses duyuldu., alabildiğine cılız ve ürkek bağırmaya çalışıyordu... “hey insanlar, içinizde ateşi keşfedecek yok mu,, üşüyorum”...
Oysa ateş çoktan keşfedilmişti…
.
.
Cevat Çeştepe – 2010/2022
“Buzdağına bir ateş”