Onlar Gelene Kadar Şiiri - Ozan Ali Aydın

adını koyamadım henüz içimdekinin
düş kırıklığı yağmurlarında yıkandı çocukluğum
vicdan ikliminde kurağa çekti gençliğim
istilaya uğradı gönül corafyam
yabancısı idim ben bu toprakların
ihanetin i sinmemişti yüreğimize
beyaz saflığında büyüdü insana umudumuz
bir kız saflığında bakir idik hayata

aşk ektik çorağına umudun
vefa soğacılarıyla taşıdık omuzumuzda suyunu
öz veriyle gübreledik sadakatla çapaladık toprağı
baş çıkartı topraktan öbek öbek öbek umut
fidanlaştı öz benliğimde sevdam
bizlik ninnileri besteledik baş ucunda
taki vicdanı mühürlü, bulanık sularda yüzenler gelene kadar

aşk tarlamda hasat mevsimiydi artık
arşa kaldırmıştı başını sarı sarı başşaklar
mızrap eşliğinde salıyordum tırpanı
zeğ zeğ düşüyordu yüreğime türküler
vefa gönleğime silinmişti alın terim
umudu nasırlaştırmıştım ellerimde
hat hat çizilmişti sınırlarım
taki onlar gelene kadar

geldiler
harmanımda ateşe verdiler emeklerimi
güneşim saklandı buluda korkularından
kirlendi ellerinde umutlarım gibi masallarım
destanlarım kayıp giti ellerimden
öldürdüler benden öteye beni
ne kel oğlanım kaldı ne hoca nasretinim
zaptedildi son kalem,sura asıldı kellem
habile kabil oldu birden bire insanlık
çoktan yitirmiş samanlık seyranlığı
içine düşmüş gaflet,bitirmiş insanlığı
yutmuş dev karanlıklar vicdan denen balığı