Öner Bağçeci Şiirleri - Şair Öner Bağçeci

aydan, güneşten, yada bilcümle senden
ne geldiyse dilime
görünüp kaçtılar. sanki kaçaktılar.
sütten kesilen gündüz,
aynada akşamı gördü.
yazmak kangırendi. nasılda aktı içime.

telefon çaldı. Keşke zil mi çalsaydı?
belki bir harf getirirdi çocuklar.
bende kalmadı. lal gibiyim.
olursa boynuna dizilsin sözcükler.

darıldım ve öyle çok sustum ki geceye

Hergele bir hayatın
beyhudesinde çırpınan
yarım ağız bir yaşamak.
ve artık gökdelen gölgesi bu kent
kimvurduya gitmiş mavisi, yeşili
ve bu kalabalık bu yalnızlık

Yalnızca türkülerle sağalan
bir ağrı koyuyorum saksıya
Saksı onu çiçek sanıyor. Bu iyi.
Oradan bir yangın çıkarmayı deniyorum
Sudan çeperlerinize çarpıyor.
Söndükçe iyileşiyor yangın.

Aç kanatlarını. Sıra sende
Uçtuğun bağ, bahçe olsun
Gittiğin yer hasret bizde

Uç kendinden. Kendine dön
Konup göçtüğün bahar olsun

İçimdeki efkar da yoruldu.
Tüyü bitmemiş imgelerimin
hepsi orada boğuldu.

İskeletimi ayakta tutan
yazılmış şiirlerdir.

Payındaki cehennemi suya çekebilseydin,
Ayrılığı alınterine sayardın
Ve yetişebilirdin giderken kendine.
Ama artık bilirsin ki keşkeydi.
Keşke hayatı çıkartsaydın,
Bütün sonrasına eşittirlerin.

bazen,
çürütülmüş bir ağrıdan,
tespih çekiyorum.
tane-tane, günlerimi birbirine vurarak.
yarın çoğalır sanıyorum ki her biri,
akşamdan kalma günaydın gibi başlıyor.

Biraz da
bize kalsa
olmaz mı
ki
kiraz mevsimi
kadar

Taşı taşla taşlayıp
soğuk taştan sıcak
bir yuva yaptı yeni baştan.
Taş kesiği elleriyle.

Taş yakılmaz.