İçimdeki efkar da yoruldu.
Tüyü bitmemiş imgelerimin
hepsi orada boğuldu.
İskeletimi ayakta tutan
yazılmış şiirlerdir.
Taşı taşla taşlayıp
soğuk taştan sıcak
bir yuva yaptı yeni baştan.
Taş kesiği elleriyle.
Taş yakılmaz.
Karıma...
Söyle bu şarkıyı, rüzgarını al da bi meşenin
Gel, düşün, izin ver ayaklarına
Gecelisin, de ki sevdadır bu yol
De ki mutluluk serindir. Örtün.
akşam, dilinizde hüzün bozması bir efkar
aşkı, yoldan çıkmuş bir yosma daha iyi bilir oldu
beni büyüten acı sizde böyle mutlu durdukça
elinizden selamsız geçemedim işte
kalsam geceyi sizden bilirim şimdi
geçtim sizden geceye, zifiri kalan ben oldum
arkadaşım senin şiirin benim şiirlerle ne işi var anlamadım ya ne oluyor dargın şiirimi açıyorum sizin şiir çıkıyor