Önce Vatan Sonra Yaşamak

Düğünü olacaktı.
Elleri tetikte vatan bekliyordu Onbaşı Hasan.
Ve bir çift göz geride,
Bekliyordu Hasan'ı,
Bekliyordu gözüyaşlı bir nişanlı.
Bir gece ışıl ışıl kurşunlar yağarken üzerine,
Göğe baktı Hasan Onbaşı.
Ve haykırdı: "Önce Vatan, Sonra Yaşamak..." dedi çatışarak.

Bebeği olacaktı.
Kalbinde gebe bir aşk,
Dağları tutmuştu Turan Yüzbaşı.
Emrinde Erleri, Teğmenleri vardı.
Baktığı her yer vatandı.
Gözünün erdiği,
Gönlünün sevdiği vatanı dolaşıyordu Turan Yüzbaşı.
Bir sabah daha atmamışken şafak,
Bir kurşun susturdu kalbinin atımlarını.
O sabah, bir bebek doğdu babasız.
Lakin kalmadı vatansız.
Ve ağladı yetim kalmış yavrucak:
"Önce Vatan, Sonra Yaşamak..." diyerek çırılçıplak.

Korkuyordu Er Mehmet.
Ölmekten değil, Anası üzülür de,
Kimsesiz kalır diye yaban ellerde.
Dağ bayır yürümekten şişse de ayakları,
Üşüse de elleri, vatan içindi bütün gayreti.
Türk'ün töresince
Ve Türk'ün yüreğince,
Hür ve güven içinde yaşasın diyeydi milleti.
Millet ki varlık sebebiydi.
Millet ki anası, babası, evdeşi, karındaşı demekti.
Hem düşmanda kimmiş.
Düşmandan korkmak Türk töresinde utanç demekti.
Bu yüzden vurdu, kırdı Er Mehmet.
Kaçsaydı savaştan ve ölümden,
Anasının yüzüne nasıl baksındı Er Mehmet.
Sonra bir kıyamet koptu dağlarda.
Kurşunlar, mavzerler patlarken gecenin ortasında,
Anasına seslendi Mehmet,
Alnına giren kurşundan hemen önce;
"Önce Vatan, Sonra Yaşamak..." dedi,
Canını Azrail'e teslim ederken.

Önce Onbaşı Hasan vuruldu.
Sonra Turan Yüzbaşı,
Ve Er Mehmet ardından.
Ne güzel de ölmüşlerdi.
Ölmek mi?
Vatan için can verene ölü denir mi?
Hasan Onbaşı önce,
Sonra Turan Yüzbaşı,
Ve Er Mehmet ardından.
Şehit olmuşlardı.
O gün gök ağlıyordu en mavisinden.
Yer sarsılıyordu şehit bedenler al bayrağa sarılırken.
Ve bir ses yükseldi ilahi makamdan,
Ve haykırdı kâinata tümden;
"Önce Vatan, Sonra Yaşamak..." dedi,
En merhametli sesiyle yaradan.
Ve devam etti: "Ne de güzeldi gidenler evvelden."
Ve son bir cümle daha döküldü dilinden;
"Selam olsun size Şehitlerim, selam olsun ezelden."