Önce Küçük Şeyleri Değiştirmeye Başla

Benim, içimde paramparça; dışımda paramparça. Bu yüzden artık hiç kimseyi tam olarak sevemem ve yine sırf bu yüzden artık hiç kimseyi tam olarak tamamlayamam...

Aşk'sa, zaten çok uzun zamandır hissetmediğim, çok uzun zamandır hatırlamadığım bir duygu. Bu duyguyu tekrar hissetmek ya da bu duyguyu tekrar hatırlamak istediğimi de söyleyemem. Açıkçası hayatta önemsediğim bazı insanlar dışında pek de kimsem yok...

Yanımda bu zamana kadar kimseyi görmediniz diye, aşk ve sevginin ne demek olduğunu bilmediğimi söylemeye hakkınız da yok. Beni sürekli gülümser bir şekilde görüp, sırf bir kez bile ağladığımı görmediniz diye, bu benimde hayatta hiç acı çekmediğim anlamına gelmez.

Hayatta herkes iyiymiş gibi yapabilir ya da hayatta herkes seviyormuş gibi yapabilir. Bunu bende yapabilirim. Kelimeler, en güçlü silahlardır. Onları kullanmasını çok iyi bilirim. Güçlü betimlemeler ve güçlü benzetmeler yapabilir, sayısız tamlama kullanabilirim. Her biri çok güzel ve her biri çok şey vaat eder. Küçük bir çakıl taşı sönmüş, bir volkanı yeniden alevlendirir. Küçük bir kar tanesiyle, koca bir çığ oluşur. Koca bir aşk ateşinide, en basit kelimeler söyler. Basit ama karmaşıktır... Karmaşık ama etkilidir...

"Bulması kolay olan şey, bulmaya değmeyecek şeydir..." derler. Kimi sevebileceğimizi seçebiliriz. Sevdiklerimiz biraz da önemsediklerimizdir. Ama aşk? İşte onu seçemeyiz. Aşk bir seçim değildir...

Aşk'ta seçim olmaz. Aşk'ı yaşamayan bilmez. Bende yaşadım. Onunla geçirdiğim her saniye onu daha çok severdim. Hani hiç bitmesini istemediğin bir film, bir kitap, bir şarkı vardır ya, işte o benim için böyle buna benzer bir şeydi. Bir çırpıda bitirmek isterdim ama korkardım da. Bitmesin isterdim. Onda, bana ait bir yer vardı ve ben o yerin mahvolmasını istemiyordum. Ama korktuğum ne varsa, onunla sınandım hep hayatta ve sonunda o yer mahvoldu...

Ben, onunla birlikte yürüdüğümüzü zannederken, meğer o benden hızla uzaklaşıyormuş. Önce bir adım, sonra bir kaç adım, sonra ucu bucağı olmayan mesafeler girdi aramıza. Mahvolmasın diye çaba gösterdiğim o yer yavaş yavaş alındı benliğimle birlikte. En kötü günlerimde bile, bana huzuru ve mutluluğu aşılayan o yer zamanla ayrıldı benden. Silindi hafızamdan. Yokluğunda önce küçük şeyler değişmeye başladı, sonra büyüdü ve büyük şeyleri tetikledi. Kendim için üzgün değilim. Sadece biraz soğudum bazı şeylerden. Bu yüzden kalbimi artık kimseye veremem...

Bazen anlamı olmaz geride bıraktıklarımızın, vazgeçtiklerimizin, hatırlamak istemediklerimizin. Anılar hafızanı rahatsız etmeye başladığında, önce melankoli sarar dört bir yanını. Sesini ve adımlarını kimseye duyuramazsın. Yalnızca seni önemseyen ve seni çevreleyen işitir sessiz çığlıklarını. Sessizliğinin sesini dinler ve söylemediğin her şeyi duyar…

Yalnızca seni önemseyen kabul eder bu hayatta, seni olduğun gibi. Zaten aşk biraz da bu değil miydi? Bir şeyleri senin kadar derinden hisseden insanlar da var bu hayatta. Aslında herkesin hayatında böyle biri mutlaka vardır, mutlaka seni de yeterince umursayan ve önemseyen birileri vardır ama kendi etrafında yarattığın hasarı yok etmeden onu görebilmen imkânsızdır da. Temizlemen gereken birçok iz var etrafında. Yoksa kaybolursun. Unutulmanın içinde kendini kaybetmek kadar acı veren hiçbir şey yoktur. Her şey önemli değilken ve her şey önemsizken, bir umut çığlığıyla, yaralarını iyileştir. Üzerine damlayan gözyaşlarını sil. Senin adına karar verebilecek hiç kimsen yok hayatta. Gelecek ne getirir bilmiyorum ama her zaman çok daha iyi olmayacak. Bunu biliyorum. Unutma. Küçük şeyleri değiştirmeye başladığında, büyük şeyleride değiştirmeye başlarsın, hayatta; hayatında...

13 Şubat 2024, 00.32

Yasin Bölükbaşı
Kayıt Tarihi : 30.4.2024 19:37:00