Once insanlik Şiiri - Ulya Erkman

Gunesli bir yaz gunu
Donuyordum eve
Biraz ileride garip bir manzara
Carpti gozume
Yasli bir kadin surukluyordu
Nefes nefese
Yuvarlanmis sarilmis bir haliyi
Anlasilan evine
Kostum hemen yardim etmek
Istedim
Rumca konustu bana ne dedigini
Bilemedim
Zarari yoktu tuttum haliyi obur ucundan
Yuklendim
Dinlenmek istedi biraz
Bende bekledim
Yakindik artik apartman kapisina
Torbalar kutularla yuklu genc bir kadin
Yanasti yanimiza
Tesekkur ederim dedi
Anneme yardiminiza
Gelmezmisiniz bize yorgunluk kahvesi
Yudumlamaga
Oturdum bir koltuga davetine peki
Diyerek
Buyrun dedi kopuklu kahve bir bardak su
getirerek
Ictik kahvelerimizi bir taraftan da
Sohpet ederek
Devam etsin dostlugumuz dedi genc kadin
Ayrildim onlardan peki diyerek

Ben yasli bir Rum kadinina degil
Bir insana yardim etmistim
Onlar da bir Turku degil insanligi once gelen
Bir insani misafir etmislerdi