Önce Ay Işığında (yar İle Sohbet)

Önce ay ışığında yargıladım düşlerimi,
sonra idamlar verdim sabahları beklerken.
Ne ayazlar yedim, ne kırağılar çaldı bedenimi
seni düşünürken. Hep mutlu sonlar hayal ettim
senaryosunu yazdığım filmlerde, başrollerde
sen ve ben. Hani koşup bir hevesle, boynuma
sarılacaktın, "bende seni seviyorum sevgilim
bir bilsen nasıl aşığım sana" diyecektin. İşte
öyle olmadı, bir şeyler ya yanlış gitti yada
ben hiç yazmadım o bölümü ve sende hiç uyarmadın
beni; ona da ayrıca kırıldım. Tek kişilik oyundu
yani benimkisi, senin olmadığın zamanlarda,
mekanlarda oynadığım. Yani aslında şansım hiç
gülmedi bana, mutlaka bir pürüz çıktı, engellerim
oldu yollarımda üzerinden atlamaya gücüm olmadığı
zamanlarımda. Nasıl bir talihdir ki elalem
baharları yaşarken bende mevsimler hep kış oldu..
Karlar yağdı üstüme başıma güneşli havalarda.
Şimdi bir umut; seni sevmişken ve aşkım yeryüzüne
sığmazken; senin umursamazlığın nedir ki? Seni
inandırabilmenin derdine düştüm birde. Ey güzel
sevdiğim, bahar gülüşlüm, kurak umutlarımın
vahası sana sevdam ben gibi gerçek, ölüm ne kadarsa
aşkımda o kadar gerçek... İnsan konuşa konuşa
anlaşırmış; konuştuk olmadı, bakıştık olmadı,
bir de yazarak deniyorum böyle berduş akşamlarda.
Ayrılıklardan hep korkmuşumdur geçmeyen yaralar
açar, hem öyle bir kanatır ki; insanın ömrünü
tam ortadan ikiye böler, böler de bir daha bir
araya gelemez insan kendisiyle. Tenhalarda yaşar
hikayesiyle, köşelerde öksüz haliyle. Bundan daha
beteri de; hiç kavuşamadan ayrılmak... Aşk
literatürüne en zavallı beceriksiz aşık olarak
geçmek olacak sonum. İnsan birine tutulduğunda
onu öyle bir merkeze oturtuyor ki, sanki ondan
öncesi ve sonrası yokmuş sanıyor ve artık zaman
duruyor. Aşkın sarhoşluğu öyle vuruyor ki geceler
aydınlanıyor gündüzler ise kararıyor, alışamadığım
en yaman sancılarım başlıyor. Tamam ben bunu
atlatırım daha önce olduğu gibi diyecek oluyorum
aşkından umudu kestiğim akşamlarda, içimdeki
sevdamın, hasretimin sıkıyorum boğazını, sonra
bir bakışınla bırakıveriyorum ellerimi, tekrar
en hırçın haliyle dönüyor yaşama ve yaşamaya
başlıyorsun en güzel yerinde kalbimin. Bu yazım
daha da uzarda, sen yorulursun okumaktan belki,
kısa kesiyorum bu yüzden. Böyle işte gönül
hırsızım; bugün de öpemedim dudağının en sevdiğim
kenarından! Yarına Allah kerim.