oNA dOST dERLER... Şiiri - Zafer Gürayça

Hani vardır ya bazen,
Dehşet ve panikle dağıldığında,
Biter yanında,soluk katar soluksuzluğuna,
Dünyan değişir,sana dokunduğunda
Dağ gibi sorunun unufak olur...

Hani vardır ya bazen.
Kararsız çaresiz ve çıldırdığında,
Odanda dolaşıp durduğunda,
İnsan içine çıkamıyacak kadar,
Nefret ettirmişlerse,İnsanlıktan...

Çölde bir kaktüs yalnızlığında
Onu gönderir tanrı sana,
Ruhundaki hınç ve öfkeyi,
Sevgiye,aşka,
İnanca dönüştürür,konuştuğunda.

Hani vardır ya bazen...
Bir kara haber almışsan yakınından
Dengeleri altüst edecek,
Birinin yokluğundan
Onu arar hemen gözlerin...
Islanan göz pınarlarınla ona koşarsın,
Can simidindir o senin
Ağlarsın omuzlarında...

Hani vardır ya semazen...
gEL,nE oLURSAN oL yİNE gEL dİYEN,
Haktan alıp Halka veren,
Cann Mevlanayı anlatır,
Ona dost derler,o benim dostumdur,
Benimle ağlar,benimle güler...

Ve hani vardır ya bazen,
Canına tak eder de
Felekten bir gece çalmak ister
Çağırırsın o tat verir gecene
Mest olur onun kollarında sızarsın,
Boşaltıp içini ona,şevkatinle.
Sevgi doldurursun,acıların yerine.
Parçalanmış yüreğine...

Tanrım ne yaptım..! ben
Yeni bir aşk buldum derken...
Gerçek bir dost kaybettim
Kişilik zaafiyetimden...

Hani vardır ya bazen...
Hatasız kul olmaz...

07 mart