On Yaşında Bir Çocuk Şiiri - Murat Emre ...

'Babasızlık nasıl bir duygu? '
Diye soruldu mu hiç size?
Bana soruldu böyle bir soru,
Ben de cevapladım aheste aheste...

Küçüktüm babamı kaybettiğimde,
Hiç bir şey anlamadım,sadece ağladım,
Günden güne özledim babamı,
Ama yoktu,o ebediyete gitmişti artık...

Zaman geçtikçe anladım yavaş yavaş,
İhtiyaç duyduğunda tutacağın bir el yok,
Herkese yabancısın,aslında çevrende olan herşeye,
Bakılınca çok kalabalık etraf,ama sen, yalnızsın işte...

Bir arkadaş gibi derdini anlatacağın,
Maç,iş ya da bir sorunu tartışacağın,
Hayata dair tüm dersleri alacağın,
Gönlünün prensi yok işte hayatında...

Henüz on yaşındaydım babam öldüğünde,
Babasız çocukluk,babasız bir gençlik,
Gençlik dedim de,gençliğim miydi bu gerçekten de?
Yoksa baba bile olmadan,ezilmek miydi hayat gerçeğiyle?

Hep gerçek olmadığını düşünmeye çalıştım,
Düşündükçe ağladım,ağladıkça hayatla barıştım,
Gerçekti rûyâ olduğunu düşünmeye çalıştığım,
Ama anladıkça,öğrendikçe artık herşeye alıştım...

'Babasızlık nasıl bir duygu? '
Diye sormuştu on yaşlarında bir çocuk,
Öyle bir duygu,öyle bir duygu ki bu,
'Anlatılmaz,yaşanır! ' demek geldi içimden...

Yaşamak gerçekten acı,hatta konuşmak bile,
Hayat böyle işte çocukkk...
Bir yanda yeni doğan bir bebek,
Bir yanda yetim kalmış bir bebek...

Öyle bir duygu,öyle bir duygu ki bu
Bazen koca bir adam,bazen küçük bir çocuk,
Bazen babanın olmadığı gelir aklına,
İşte! .. Babam yaşındayım ve yine yetim kalmış,

HENÜZ ON YAŞINDA BİR ÇOCUK......