On Üç Yirmi Sekiz Şiiri - Ant Sekban

On üç yirmi sekiz, beş temmuz.
Dinç bir yağmur sesi,
Burnuma geldiği an toprağın kokusu.
Anladım ki gerçekten yoksun artık.

Baktım ki ilk önce sesini özledim.
Telefon elimdeydi zihnim dolu.
Telef oluyorken boş anılar bulup,
Sadece birazcık anlat istedim.

Sorma yatakta yatıyorum yalnız.
Farzet ki kokun hala çıkmadı yastıktan.
Kifayesiz fikrimle yeni güne hapsolurken bir çok yarın,
Bir dileğe mi değmekte elim?
Pisleşiyorum yine çok sık.
Hissediyorum hala çok derin.
Bunun yanında rahat değil içim.
Kafam hiç rahat değil.

Kapıma doğuyor farklı banttan simgeler,
Bir yolunu buluyorlar balık gibi.
Yeniden sevilmek mi istiyorum?
Orada bata yazıyor gemi,
Kalakalıyor güzelliğinde,
Dilimle birlikte bende tutuluyorum.

Gel gör ki sol cebimden taşıyor pişmanlığım.
Terkettiğim bir düşümün duygusu bu.
Hangi şehre uzak,
Hangi saate yakınken düşecek bana yolun?
Ani hatalarla bir olay örgüsü özletirse İstanbul'u,
Gözlerim açık izliyorum.

Sağ cebimdeyse çoktan karışmış bile aklım.
Neyi unuttuğumu bilmiyorum.
Nerede kimle ayılırsam orada açık bir koridordayım
Dümdüz koşuyorum haksız, kader utançsız.
Alışmışım neye, sarılmışım ruhuma,
Bedenimi ölmeye zorluyorum.