On İki AY Şiiri - Recai Gören

yeni bir yarın, umutların imkanı,
kışları çetin, soğukların yakanı...
ayaz buz sarar, her bir yanı alanı,
göçmen kuşları göçe, salanı ocak....

fırtınası çok, beyazlar her yerini,
bastığın ayak, iz bırakmaz sileni...
az ve öz durur, haddini de bileni,
kısa süreli hemen, gideni şubat...

camdan baktıran, kazma kürek yaktıran,
kedi cinsine, damda hava attıran...
gülün müjdesi, ilk baharı tattıran,
dalda çiçeği, tomurcuklaştıran mart...

yağan yağmurla, bereketi getirir,
toprağın suya, özlemini bitirir...
soğuk havalar, varlığını yitirir,
renk renk yeşile aşık, ettiren nisan...

doğanın hükmü, cennet misali her yer,
dalda erişir, türlü türlü meyveler...
bahardan en son, görsel estantaneler,
havasıyla mest, keyfi şen eden mayıs...

mevlam alemi, cennete çevirmekte,
fidana türlü türlü, yemiş vermekte...
yaza merhaba, bolluğa berekete,
ve herkes senle sevinmekte haziran...

bambaşka olur, akşamlar senin ile,
gülü goncası, çiçeği gelir dile...
izahı çok zor, söz demez kelam bile,
gönül bağının, heyecanısın temmuz...

arada bir esen, sam yeli rüzgarlar,
gölgede bile, durulmayan ortamlar...
yakan bir güneş, kavurucu sıcaklar,
toprağı cansız, susuz koyan ağustos...

hasat toplama, nasip kısmet zamanı,
bereket dolar, çiftçilerin harmanı...
artık eksilmez, bu dağların dumanı,
yazın son demi, güz başlangıcı eylül...

bitmeye başlar, yeşilin saltanatı,
sararıp solar, kalmaz gücü takatı...
bu bir doğanın, değişmez hakikatı,
devranın döner, alem içinde ekim...

uzaklara doğru gider, göç eder kuşlar,
serin ve soğuk, sağnak yağmurlar başlar...
yapraksız kalır, görünen tüm ağaçlar,
ve heyecanla, kışı karşılar kasım...

koskoca yılın, katarın son vagonu,
geçen ayların, onikinci baronu...
mazide kalan, anıların yorgunu,
selin durgunu, kış vurgunu aralık....