On Dört Şubat Şiiri - Nursen Ateş

bu gün on dört şubat,
yalnızım...
tabakta,
peynirim ve şarabım,
bir de anılarım,
kadeh kaldırıyorum,
olmayan sevgilime...
dışarıda,
kar yağıyor,
bazen tipi,
bazen tül gibi ince...
Arnavutköy de köhne bir balıkçı,
ortada kocaman odun sobası,
üşüyen ellerimizi ısıtıp,
rakımızı içiyoruz göz,göze...
sonra çocukluğumuz geliyor aklımıza,
el ele sokağa çıkıp,
özgürce uzanıveriyoruz karlara...
evinin camından,
bir kadın seyrediyor bizi,
şaşırmış,
soran bakışlarla...
“aşığız biz ' diye haykırıyorsun,
'aşığız birbirimize'...

bu gün on dört şubat,
yine kar yağıyor,
ama biz yokuz artık o yollarda...
ya aşk,
o var mıydı,
var mı saydım hep...
yoksa,
sadece bir ses mi idi,
yankılanan,
o boş sokaklar da....

nursen ateş

…….14.şubat……..