Ömürlük Misafir Şiiri - Emre Başar

Ah be Türkan,
Hatırlar mısın? Ne kadar da gençtik.
Evlendiğimiz ilk yıllardı.
Ne güzeldi ilk evimiz, hala aklımda her köşesi.
Hatırlıyor musun? Yemyeşil ormana bakardı odamız.
Sabahları taze çayır kokusu dolardı penceremizden.
Ne ferah bir nefes... Aman Yarabbi!
Açtığın perdelerin sesine uyanıp, kısık gözlerle izlerdim seni.
Zarifçe süzülen bir kuğuya benzerdin geceliğinle.
Gözlerimi açar açmaz sadece seni görmek öyle güzeldi ki...

Ne hoş bir mahalleydi orası, ne sıcaktı insanları.
Öyle ki,
Baş başa kalmaya bile pek fırsatımız olmazdı.
Sürekli toplanır dururdunuz mahallenin kadınları.
Ooo ne pastalar ne börekler...
Sıra sana geldiğinde nasıl da paniklerdin akşamdan.
Elin ayağına dolaşır bir hışım girerdin mutfağa.
Senin o tatlı telaşlarını seyretmek ne büyük keyifti.
Misafir gelmeye görsün, en cüretkâr elbiselerini giyer,
En güzel boyalarını sürerdin.
Hani o incecik vücudunu tamamen saran...
Her misafir günü akşamında senin o en güzel halinle sevişme heyecanı kaplardı içimi.
Sanki benim için süslenmişsin gibi.
Ama hep yorgun olur, belini boynunu tutardın da sana dokunmaya kıyamazdım.
Eh haklıydın tabii, kolay mı onca misafir ağırlamak.
Ah be Türkan,
Keşke bir gün de yalnızca ben sana misafir olabilseydim.

Bir seferinde darılmıştım ama sana.
Geçti tabii sonradan.
Hep kızardınya hani "Şu zıkkıma verdiğin paralarla bana çiçek alsan." diye.
İşte o gün, çiçekler elimde öylece kalınca...
Sana dokunamadığıma mı yanayım?
Çiçeklere verdiğim bir büyük rakı parasına mı?

Senden sonra hiçbir kadın güzel görünmedi gözüme Türkan.
Birkaç girişimim oldu tabii ama,
Öylesine işte, anlarsınya...
Şu elimdeki fotoğrafın bile daha gerçek diğer tüm kadınlardan.

Yanımdayken de doyamıyordum sana ama,
Bu şekilde hepten oldum ziyan.
Yine rakı aldım çiçek parasına Türkan.
Keşke burada olsan da, kızıp şişeyi kafamda paralasan.
Hep sarhoşken seviyormuşumya seni güya,
İşte şuan sarhoş değilim en azından.
İyi geceler... Benim güzel karım.
Ben de sızarım birazdan.