Ömürden Kalan Şiiri - Mehmet Tekmen

Kırıp attım kalemi,kara kara yazıyor.
Dur demekle olmuyor,daha beter azıyor.
Başı sonu belirsiz,düşünceler zinciri.
Tutamazsın onları,kayıp gider her biri.

Ömrümün sonundayım,neyi sorar ararsın.
Arzuların sonu yok,gitme gönül yanarsın.
Dur bir an dinle beni,yıllar sonra yıprandın.
Anlamadın duymadın,iyi sanıp aldandın.

Koşamazsın gücün yok,bekle biraz toparlan.
Verimi yok toprağın,mahsul vermiyor tarlan.
Bitti sabah olmadan,gün doğmayacak artık.
Hatıradır dediğin,son resimler de yırtık.

Neyi kime anlattın,yıllar boyu durmadan.
Çalışan saat var mı,sabah akşam kurmadan.
Emeksiz hasat olmaz,kâr etmek ne kelime.
Geçmedi tembellikten,kuru ekmek elime.

Hesap var ilk durakta,daha varken hazırlan.
Yanlış yapma giderken,iyi diye hatırlan.
Bekleyen var yol boyu,selamsız geçme sakın.
Gidiyorsun bil sona,her ihtimal en yakın.

Ayakların sürünür,yer aşınır giderken.
İlk sözün olur hâlâ,sabah daha çok erken.
Geçip gittiğin yolu,bak hesapla ne kadar.
Olmasın hiç bir zaman,sakın kabrin sana dar.

Çöktü ördüğün duvar,harcı hayal olunca.
Boşta kaldı arzular,gerçekler kovulunca.
Hayret etme sonuca,belli en başta olan.
İşte ortada artık,uzun ömürden kalan.