Ömür Yaprağı Şiiri - Hüseyin Turhal

Yeşilin gider de sarıya dönersin,
Rüzgârla savrulur, yollara inersin.
Hazan mevsiminde ah edip yanarsın,
Ey hazin yaprak, ey hüzünlü gazel.

Ağacın dalından kopma vaktidir,
Gurbete düşmenin tam da setidir.
Bu ayrılık, ömrün en zor katıdır,
Düşünce yere olur sana ecel.

Hışır hışır sesin kalbimi yakar,
Giden gençliğime gözlerim bakar.
Sanki bir destanı kalbimde okur,
Mevsimler geçer de kalır bir bedel.

Tıpkı insan gibi sen de solarsın,
Toprağa karışır, yeniden dolarsın.
Yarın bahar gelsin diye yalvarırsın,
Doğaya sır verir, güzel bir emel.

Âşık TURHAL der ki, budur dünya hâli,
Ne yazar ne çizer, ne de bir âli.
Her şeyin sonu var, biter mecali,
Ömür yaprağını dökermiş ezel.