Ömür Vardiyası Şiiri - Kağan İşçen

isimsiz bir çiçeği ezdi sabah
kapının ağzında hayat kaygısı
sokaklar adımlarıma yorumsuz
hasta çocuk sesleri içerlerde
gökyüzü ruhumda gri bir leke
sarındığım evler ısıtmıyor içimi...

karnı aç odalara elden teslim
ikili oynuyor tanrıya yalnızlığım
gecikmiş bir anımsamayla üstü örtük
göz açtırmıyor hiçbir yalnızlığa
akşam kuşlarının şapşal telaşını unutmuş göğsüm
ilk ekmeğe hevesli gölgeleri iç etmişim
çocuğumun saçlarında hayat mahmuru
dipsiz özlemlerle aşık atmışım
başına buyruk bulutlardan seke seke
büründüğüm rüyalar ayıltmıyor içimi...

ellerimde yokluğunun kiri
gözlerimde yumadan
dalmıyorum uykumda tozunu almaya uzakların
bütün acılarım bir işçi sesi kadar ikirciksiz duru
daracık caddelerde kadınlar ölümüne öyküsüz
arzuları en küçük mutluluğa hazır
bir selama muhtaç adamlar köşelerde
yarınki muhtaçlıklarına razı adımlarla
ölümüne öyküsüzler onlar da...
ağlarsam bebeleri uyanır mı
yeni badana kokulu mahallemin
boyu çiçeğe yetmiş kız
vakitsiz açar mı gözlerini sızıya
barındığım dünyalar arıtmıyor mu içimi...

vardiya usulü seviyoruz ya gülüşünü
evler gözlerine mil çekilmiş gibi
düşüp bayılır gibi olunca
kalbimin atışını saymaya başlıyorum
gün doğuşuna yakın sana yaşadığımı
zamana yeniden ilan edenedek...
ardınsıra evler giriş kapılarını açacaklar
tüm sesler seni tonlayınca
ben yine
kalbimin atışını sayacağım ana hazırlayacağım
kalbimin atışını...
yaşamaya yüksünmeyi bilmiyor bir de düşüncem
eski giysiler kanaatkar katıklarla
seni düşünmeye yetiriyorum ömrümü...
yetindiğim sorular yanıltıyor mu içimi...