Ömür Tükenir Şiiri - Mehmet Postallı

Mevlâ var edince dünyaya gelip;
Kundakta yatarsın ömür tükenir.
Hayat yol aldıkça nasibin alıp;
Çiğneyip, yutarsın ömür tükenir.

Biraz büyüyünce çevreni tanın
Gençlik yıllarında dik akar kanın
Bazı soysuzlara sıkılır canın;
Atarsın, tutarsın ömür tükenir

Bir dalda gonca gül, hem diken biter
Gül nasip olmazsa, dikeni batar !
Mecnun'dan ziyade, Kerem'den beter;
Yanarsın, tütersin ömür tükenir

Helâlin olursa bir kaşı keman
Ekersin, biçersin edersin harman
Eve gaz, tuz gerek olduğu zaman;
Alırsın, satarsın ömür tükenir.

Düşünce anlarsın dostu, ahbabı
Test ettikçe olun, insan erbabı
Karabatak gibi durum icabı;
Çıkarsın, batarsın ömür tükenir.

Sonbahar, kış derken, döner seneler
Çaresiz acılar bağrını deler
Sabahı olmayan uzun geceler;
Derde dert katarsın ömür tükenir.

Bende bir hayalle çalıştım, durdum
Zorlu sorulara çok kafa yordum
Derledim, topladım bir yuva kurdum;
Yaparsın, çatarsın ömür tükenir.

Mehmet Postallı / 2018