Ömür qatarı Şiiri - Sevinc Arzulu

Dayanmışam elde bayraq, demir yolun kenarında,
Yol ötürrem,azalıbdır gur işığı fanarın da.
Gözleyirem gelib keçsin heyatımın qatarı,
Ne önüne yüyürerem, ne sonuna çataram.

Tez-tez ötür gözlerimden senedli kinolent tek,
Bileti de cibimdedir, yandırır aliment tek.
Bu qatarı kimse sürmür, gedir üzü aşağı,
Ezilir bax, teker altda xatireler başağı.

Yeddi vaqon uşaqlığın gülüş dolu şekili,
O günlerin deyirman tek çoxdan suyu çekilib.
Bu on vaqon xeberleyer savad veren metlebden,
Heç zaman uzaq düşmerik heyat adlı mektebden.

Ondan sonra sona yetdi menim rayon həyatım,
O günlerin her birisi çağrılmamış bayatı.
Dörd vaqondan sonra atdım subaylığın daşını,
Tanrı qismetiyle seçdim ömür-gün yoldaşını.

Sonra da ki uşaqlar bu dünyaya geldiler.
Keyfleri isteyen vaxt ağladılar, güldüler.
Illər keçdi,men qocaldım, uşaqlarsa böyüdü.
Eh, indiki cavanlar da dinlemir ki öyüdü.

Bu helelik sonuncudur, qırx sekkizinci vaqon,
Yaşayaram sevinc ile, demerem ki zaman,don.
Sonra biri, sonra elli.Görecemmi o günü.
Hesret ile gözlediyim uşaqların toy günü.

Mehz hemin gün cavanlaşıb yallı belə gedecem,
Aman felek, ondan sonra dediyini edecem.
Ulu Tanrım, vaqonların sayı senden asılı,
Neçe ki mavi semamız sanki çenden asılı.