Ömür Parkı Şiiri - Kağan İşçen

bir dünya savaşı görmüş sokağın loşluğu
kıtlıktan çıkamamış ağacın cansız yaprakları
ve kıyım kurbanı çocuğun kötürümlüğü
öncesi ve sonrasıyla tarihi unutmamaktır
gün ışığının doğuşuna sevinmek
birgün geleceğini düşünerek
umut dağının yamacına
düşleyerek sabah düşü yeşili
gizlemeden hiçbir yürek burukluğunu
gözlerim seni okumak
parmaklarım yazmak azgını
nasıl bir cinnettir bu? ...
eksik olmaz çamuru ayaklarımın...

zamanın turuncu devrimidir sensizlik
mutsuzluğumun herhangi alelade bir anında
herhangi bir kapıya dokunalım istiyorum
paylaşmak olsun huzur evi ellerimizin
hergün saat ikiyi çeyrek geçe
bunun dışında
ömrümüzün özetini
tek cümlede konuşma parkımız olsun
bir yerlerde mutlaka
ikimizin...
genellikle sonlanmaların rağbet ettiği
ve akşamları daima neonlara tutsak
göğünde yıldızların var olma savaşı verdiği
poyrazları simsiyah bir
ömrümüzün özetini
tek cümlede konuşma parkımız...

hasta soluklarımızın
keşmekeşçe ağrılarıyla yoğun
ve bütün yorgunluklara inat...