Ömür Örgüsü Şiiri - Suna Baş Şimşir

Hayat bir pamuk ipliğiyle örüyorsa desenini,
Kiminde haroşeden oluşur hüzün,
Kiminin türkan şoray kipriğine değer güzelliği.
Ya düze vurursun hayatı örgünde,
Ya da renklere karışır yağmur beneğiyle.
Kimi bir bebek yeleğine sığdırır yaşamı,
Kimindeyse alır gider örgüsü,
Dizden aşağı gönül zenginliğiyle.
Öyle ya HAYAT bir örgü,
Bazen kaçar bir ilmek acıtır,
Koca bir delik açar yürekde, tam ora da oracıkda.
Bazen gözyaşlarını kolundaki kazağa saklarsın,
Ne burnun ne yaşların,
Üzerine giydiğin kazakla, gözlerine gittiğinde.
Kimi zaman pamukdan ipin yarım kalır,
Beklersin birini, gözlerin yollara yoldaştır.
Biri çıka gelse de yarım kalmasa,
Ördüğün ömür örgün mutlulukla sarsın diye.
Büyük emeklerle ördüğünü paylaşmaktır emelin,
Eninde ki yelek ya büyük gelir, oturmaz insana,
Ya da öğrendiklerinle ördüğün sıkar, onu giyeni.
Bazen sökersin gerisin geri, olmadı işte bu diye,
Olmadı dersin ey elimin emeği, gözümün nuru,
Olmadı dediğin bir anda,
Ne artık örecek göz kalmıştır, ne onu dokuyacak bir çift el,
Ne ömre nefes, ne de nefesle vedalaşan bedende...