Ömür Mü Bitiyor Ya Rab.

Yine uzandı önümde yollar,
Ufuklardaki kızıllıklar,
Denizi kana boyadılar…
Gün mü batıyor,
Yoksa,ömür mü bitiyor ya Rab..

Domur domur etrafta tüm güller,
Benim gülüm erkenden solmuş,
Aşk şarkıları okur tüm bülbüller,
Benimki ya şarkısını unutmuş,ya lal olmuş,
Yoksa,ömür mü bitiyor ya Rab..

Önce yakın olan yerler,
Şimdi uzaklarda.
Eski düz yollar,
Şimdi terletir yokuşlarda.
Yoksa can mı tükeniyor ya Rab.

Saçlarım duman duman,
Bulunmaz oldu taze heyecan,
Pörsümüş cildim,bomboş hala cüzdan.
Artık kalmadı cüzdanımdam,
Başını kaldırıp yüzüme bakan,
Yoksa,ten mi tükeniyor ya Rab.

Ne meleklerin imreneceği bir sevab,
Ne de şeytanın kıskanacağı bir günah;
Boşlukta savrulmuşum.
Ellerim bomboş,
Bütün işlerim ufak tefek,süprüntü,
Yollar mı bitmiş,
Yoksa güneş mi dürüldü,
Yolun sonu mu göründü?
Işıkları kim söndürdü..

Bu ömür kısacık geldi,
Sanki hiç yaşamadım,
Gözlerim açık ama,
Kesilmiş sesim,soluğum,
Ardımdan ağlar kızım,oğlum.
Azrail bile zahmet edip gelmemiş..
İşini taşerona havale etmiş.

Açılmış göç bohçam,
Serilmiş kefenim.
Ardımda abide eserim,
Bulunsaydı ben ölmezdim.
Ölümü kolayca yenerdim.

Anlaşılan benim halim umutsuz,
Hayattan ne tad aldım,ne de tuz.
Ne mutluyum, ne de mutsuz.
Aynen Ot gibi yaşamışım ben.
Biten ömür geri verilmeli aynen.

Işıktan gelmiştim,
Tekrar ışığa gömüldüm.
Ne cennet ümidim var,
Ne de cehennem korkum.
Kabrimde yanız değilim,
Ya Rab Sen varsın ya,
Sen'inle olmaktan hoşnutum.

Özdemir. Torul./Nisan2007