Ömür Dediğin Ne ki Şiiri - Mehmet Özparlar

Ömür dediğin ne ki?
Göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir zaman,
Baharı ve yazı görmeden,hazanı ve kışı yaşamak gibi bir şey.
*Gideceğin son yer son çizgi belli,
*İki kişi çıkarsın ömür yolunda bu yolculuğa,
*Biri sen,biri eşin.
*Ne var ki yolun bittiği yere birimiz önce varırız.
Gitmekte acı kalmakta o yolcular için,
Kalan giden e ağıtlar yakar,
Gözleri yaşlı her gün döner döner maziye bakar.
*Çekilirmi yalnız yolculuk bilemem,
*Gözler heryerde gideni arar.
Yüreğine yazdığın o hatıra defterinde,
Her gün bir sayfa okursun ve avunursun,
Avutursun yüreğini geçmiş sayfalara bakaraktan,
Gözlerinde birkaç damla yaş,geçmişe ağlarsın.

Ömür dediğin ne ki?
Kısacık bir roman gibi,
Kısa metraj bir film gibi,
Okursun sayfaları bir bakmışsın bitivermiş.
*Sonra mezar taşına yazdırırsın gidenin ismini,
*Değerli eşim,biricik sevdiğim...................diye,
Kabir ziyaretlerine başlarsın,
Ve kabir başında gözlerin pür dikkat kilitleniverir.
Aylar,yıllar senin için suskun bir hayat,
Tuzsuz bir yemek misali yavan bir yaşantı.
*Ama kader bu,iki kişi çıktığın yola yalnız devam etmek,
*Hayat böyle işte oyunun kuralı böyle,
*Böyle yazmış yazan,
*Karşı koymakmı haşa.
İşte böyle geçer gider günlerin,
Hiç farkına bile varmadan,
Seni bırakıp giden,biriciğine ulaşıvermişsin.

Ömür dediğin ne ki?