Ömür Ağacı Şiiri - Jülide Aslan

Yuvarlandı,
Yuvarlandı,
Düştü...
Toprağa,
Suya,
Havaya,
Ateşe
Ve kalbe
Ömür ağacının körpe tohumu...
Böylece başladı,
Mevsimler.
Henüz icat olunmamışken
saatler...
Akıp durdu zaman
Doğumdan,
Ölüme doğru...
Önce filizlendi hayat,
Sonra boy verdi,
Düştüğü yerden.
Topraktan semaya doğru...
Uzadı da uzadı,
Nihayetinde
Tohumun kaderiydi büyümek...
Koca bir ağaç olmak ve
Gölgesinde tüm insanlık!
Henüz yaprakları
Kendine bile yeterli gelmezken
Üstelik...
Fakat ne zamanı kabil gelebilirdi buna...
Ne de henüz tanışmadığı
Sert ve soluksuz mevsimleri,
Zira büyüdükçe
Anlayacaktı;
Çiceklenmek için
Ağır kışlar geçirmek gerektiğini...
Anlamıştı da!
Öncelerde zavallı bir tohum,
Şimdilerde heybetli dalları ile
Göğü kucaklayacak
Bir ihtişama erişmişken,
Anlamıştı...
Toprağa gömülen acıları,
Suya dökülen gözyaşlarını,
Havanın zehrini,
Ateşin yakıcı vehmini ve
Kalbin yıkamakla çıkmayan
İnatçı kirlerini...
Nefret gibi, riya gibi, zul gibi
Yaşadıkça anlıyordu artık
Yaşamaktan yana olan her şeyi...
Ömür ağacı olmak!
Ne de zor işti değil mi?

Geçiyordu zaman,
Tıpkı daha öncekiler gibi,
Döndükçe mevsimler,
Gücü azalıyodu ağacın...
Kalın dallarını,
Derinlere sarılmış güçlü köklerini
Bir bir kemiriyordu hayat,
Hele bir de yaz geldi mi?
Vay haline,
Kuruyan dallarına mı dert yansın?
Yoksa gün be gün eksilen
Vakt-i saatine mi?
Biliyordu artık ömür ağacı,
Ya bir densizin kıvılcımına
Kurban gidecekti!
Ya da çürüyecekti,
Toprağında can bulduğu
Bu tenha köşede,
Biliyordu artık...
Gidiciydi.
Ölümü beş geçeye kurulmuştu
tüm saatler...
Belki dönmek de,
Gelmek kadar önemli bir işti...
Ama şu hiç ölmeyecek gibi
Yaşamalar yok muydu?
Ömür ağacı da olsan,
En çok o koyuyordu,
Bu dünyadan
Bir rüzgar gibi esip gittiğine...