İlkin fark edemedik, nasıl doğardı gün
Dünya toz pembe idi, öğleyin!
Bir de baktık,
gün batımına gelivermişik ömrün!
Gün batımında gelir şimdi bize
yaşanan her mevsim,
her hafta,
..her gün
Menzili göründü ömrümüzün!
Artık bir hazan gülüdür
dudaklarımızda açan her tebessüm
Med-ceziri yaşarken gönlüm
Rodin’in heykeline benziyor siluetim
Gölgemiz oldu ölüm!
Çöreklendi içimize
boynu bükük bir nida!
İtiraf etmekten kaçındığımız,
........................kocaman bir “elveda! ”
Bütün sevdiklerimizden ayrılmak
...................................gerçeği var ya!
Dinleyememek kuş seslerini...
Yürüyememek
bu sokaklarda bir daha
Kabullenmek istemeyiz asla!
Memede bebek oluruz yaşama!
Bu yüzden
ana sütü gibi haz verir;
.....................doğan güneş
...................................açan çiçek
..........................hatta bulutlu gün…
Gün batımındaki her insana.
Ama boşuna!
Taşta yosun olsak ta
solan bir yaprağızdır
..................hayat ırmağında!
Çıkmak üzereyizdir yaşam tünelinden!
Duyan olmaz,
tutan olmaz elimizden.
Çaresiz, çörekleniriz anılara!
Batsın istemeyiz güneş
Bitsin istemeyiz
mevsimler,
aylar,
haftalar.
gün..
Günbatımındayken ömrün!
…*……
Aralık...2007-Keşan
Kayıt Tarihi : 22.12.2007 20:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ömrün, gün batımındaki ruh hali..
sagı ve sevgilerimle herşey gönlünüzce olsun .....
TÜM YORUMLAR (2)