Ömrümün vefalı yoldaşı!

Yavaş yavaş içim kabarıyor
Yüreğim sızlayarak feryadın kapısında inliyor
Ruhum masum hilkatiyle halimin fakirliğine nazar ediyordu

Ne vakit dilim sızıyı ansa
Hafızamda kelimeler dirliğin girdabında olsa
Kalbim hissiyatıyla inşirah sunmadan idrake kayıtsız kalsa

Hasta sancısıyla yatan değil
Vasıta araçlardan rengârenk heveslere mail
Ölüm nefsimden feragat ederek, bağnazlığa kapılmak eğil

Bir bak badireden fışkıranlara
Dirliğinden vazgeçerek hıçkırıklara boğulanlara
Aşkı serabın muhayyilesiyle anarak fetrette dağılan acıya

Kime derdimi açsam hayıflanıyor
Kimliğinden bihaber olarak ta nefsini alkışlıyor
Emri bil maruf kayboluyor, fırsatlar için feragat kuruyor

Kişiliğim dehlizlere mahcup
Badireler uğrunda erittiğim zaman neye matuf
Evvelden ahire uzanan serencam kimliğimde korunan tarih

Artık gelme yanıma sâriyim
Ruhumda nükseden kopmaya aldırış etmeyen acizim
Yalnızlığımla kepazeyim, ıssız sokak indinde çok viraneyim

Ey hissettiğim can sevgili
Bilmem ki dirlikten yoksun ahvali kime haber vermeli
Halin perişanlığına ne demeli, mübelliği kimliği öncelenmeli

Ne adım ve ne de canım
Gerek yok sevgiye hasret çeken sefil bir canım
Ardımda bıraktıklarım, mahcubiyet içinde kalbimi yoklarım