Üzüldüm oysaki bende hiç tükenmez sevinç vardı.
Sonra derken nöbet tuttu durmadan başımda hüzün.
Yoruldum bu kadar dayana bilmeme küskünüm.
Birde kızdım bana, çözebilirim dediğim gücüm.
Nerden bilebilirdim bu kadar kırık dizlerim.
Bilemedim içimde yaşayan denizin böylesine.
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta