Üzüldüm oysaki bende hiç tükenmez sevinç vardı.
Sonra derken nöbet tuttu durmadan başımda hüzün.
Yoruldum bu kadar dayana bilmeme küskünüm.
Birde kızdım bana, çözebilirim dediğim gücüm.
Nerden bilebilirdim bu kadar kırık dizlerim.
Bilemedim içimde yaşayan denizin böylesine.
Dökülen pınarın kararan bir nehrin ürünüdür.
Demeseydim üstesinden, bıçak vurdu gelişim.
Yandı canım bak, beni ezen sendin talihim.
Zorlayıp taşıran olmayınca olmuyor demedim.
Evet zoru severim, yaşamayı emekle öğrendim.
Kenan Gezici 12/06/2025
Kayıt Tarihi : 14.6.2025 21:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!