Ömrümün son beş yılı Şiiri - Abdulvahap ...

Ömrümün şu beş yılı elli yıl gibi geçti
Refahın yer altında iki katlı boyu var
Saçlarımın rengini sıla özlemi içti
Ayaklarım burada ruhun uçan atı var

Sevgimi bu granit akşamları tüketti
Madde tağutlaşarak iç dünyamı katletti
Kuru ekmeğim lorum gözlerimde nüksetti
Ölüm ölümsüz çare onun da saatı var

İskelenin elinde yekinirken gemiler
Gözleri ummanların sonsuzluğunu diler
Gökyüzüne serpilmiş hu çeker ikindiler
Her zerrede ressamın özenli sanatı var

Yüzyıllar ötesinden ağlayan bir nadanım
Ne ruhum toprak olur ne çıldırtır endamım
Başımı gölgeleyen yıkılası bu damın
Altında mütevekkil sonsuz itaatı var

Güneşsiz ülkelerde gölgemden de ayrıldım
Uktemi adım adım gökkuşağına yazdım
Bedenle doldurduğum mekanda hiç olmadım
Ruhumun çağrıldığı yerde kabahatı var